Door Sophie....

Het is al even geleden dat ik hier geschreven heb. Jammer genoeg raakte ik in een behoorlijke dip en kreeg ik veel dingen niet voor elkaar. Mijn eerste EMDR sessies zitten er op en dat was zeer geslaagd. EMDR staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing en is een therapie voor mensen die last blijven houden van schokkende ervaringen.
Tijdens de sessies
zal de therapeut vragen terug te gaan naar de heftige gebeurtenis en moet je de
beelden erbij halen inclusief de gedachten en gevoelens die je er bij
had. Als dit gelukt is vraagt de therapeut het beeld stop te zetten op het
heftigste punt en gaat de verwerking beginnen. In mijn geval gebeurde dit met de
vingers van mijn therapeut, die moest ik volgen met bovenstaande nog in mijn
hoofd. Enorm heftig is het. Van te voren geef je het beeld een cijfer en moet
uiteindelijk een lading van 0 worden. Mijn begincijfer was een 10. Een enorme
lading qua spanning, gevoelens en gedachtes. Mijn gedachten gingen tijdens
deze sessies ook behoorlijk te keer, net als mijn gevoelens. Het was een stroom
van chaos, verwarring, angst en onveiligheid. Toen na 3 sessies de lading nog niet was gezakt werd ik thuis en op mijn
werk ook enorm vermoeid. Ik had totaal geen energie meer, sliep slecht, de
nachtmerries en herbelevingen kon ik bijna niet meer aan. Maar blijkbaar was het nodig. In die week die volgde zat ik weer bij mijn
therapeut en vertelde dat ik mijn ene been bijna niet meer voor de andere kon
zetten en dat ik uitgeput was.
We begonnen aan EMDR en ik had voor het eerst geen energie meer om tegen
mijn gedachten en gevoelens te vechten. Ik kon het er alleen nog maar laten zijn
en zo begon eindelijk de verwerking. De lading zakte. Een dikke opluchting, voor het eerst had ik er hoop op dat ik minder last
van dit trauma zou gaan hebben. Een klein stemmetje in mij zei zelfs dat ik er
misschien wel nooit meer zoveel last van ging hebben. Inmiddels kan ik zeggen dat de lading van dit trauma op 0 is. Ik slaap weer
door, ik kan uitgerust wakker worden. Mijn nachten bestaan niet meer uit
nachtmerries en een pyjama wissel omdat ik badend in het zweet wakker geworden
ben. Overdag heb ik geen flashbacks en herbelevingen van dit trauma en voel ik
me aanzienlijk veiliger.
Ik ben er nog lang niet. Dit trauma is slechts een schilletje van een ui
die helemaal afgepeld moet worden. Maar ik ben eindelijk hoopvol! Ik kan het
trauma aan. Stukje bij beetje kan ik steeds meer aan.